Stefan Domaradzki „Roztopy”

Olej na kartonie, sygnowany i datowany l. d. „S. Domaradzki 1941”.

Wymiary w ramie: 47x49 cm (38x41 cm)

Stefan Domaradzki (Niżny Nowogród 1897 - 1983 Nandy) – polski malarz pejzażysta. Urodził się w polskiej rodzinie, dzieciństwo i okres dorastania spędził w carskiej Rosji. W 1912 razem z rodziną zamieszkał w Nicei na południu Francji, pobierał lekcje u miejscowych malarzy, w Cannes w 1914 miała miejsce pierwsza wystawa jego prac. Wkrótce po tym powrócił do Rosji, zamieszkał w Moskwie, gdzie uczęszczał do szkoły plastycznej Stanisława Żukowskiego. W 1918 rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Moskwie w pracowni Maksima Malutina, w 1920 jego prace uczestniczyły w wystawie zorganizowanej w Moskwie. W 1921 zamieszkał w Polsce, od 1922 kontynuował naukę w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Karola Tichego. Od 1924 jego prace regularnie uczestniczyły w wystawach Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, w 1935 został odznaczono go srebrnym medalem na jubileuszowym Salonie Zachęty. W 1939 wyjechał do Nowego Jorku, gdzie jego prace wystawiono na wystawie sztuki współczesnej w Gallery of Science Art. Po II wojnie światowej pozostał na emigracji, początkowo we Francji, a następnie w Stanach Zjednoczonych. Stefan Domaradzki tworzył martwe natury, nastrojowe pejzaże i weduty m.in. Warszawy i Paryża, poza inspiracją malarstwem francuskim zauważalny jest wpływ Stanisława Żukowskiego. Jedną z największych wystaw jego prac miała miejsce w Zachęcie w 1929.