Władysław Skoczylas „Kobziarz – Stanisław Budz Lepsiok zwany Mrozem”, 1928 r.

Opis

Drzeworyt na papierze, sygn. pd. „WS”.

Literatura: Maryla Sitkowska, Władysław Skoczylas (1883-1934), Warszawa 2015, s. 235, no. 130 (tam dalsza literatura) Wystawa pośmiertna Wł. Skoczylasa, Kraków 1935, poz. 109

Wymiary w ramie: 23,5x27 cm (13x16,5 cm)

Władysław Skoczylas (Wieliczka 1883 - 1934 Warszawa) – polski malarz, grafik, rzeźbiarz i pedagog, uważany za twórcę polskiej szkoły drzeworytu. Studiował malarstwo w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Teodora Axentowicza i Leona Wyczółkowskiego, rzeźbę w pracowni Konstantego Laszczki. W latach 1910–1913 uczył się w Paryżu rzeźby (u Antoine'a Bourdelle`a) i grafiki oraz drzeworytu w Akademie für Graphische Künste und Buchgewerbe w Lipsku (1913). W 1908 roku objął posadę nauczyciela rysunków w Zakopiańskiej Szkole Przemysłu Drzewnego. W 1914 roku otrzymał nagrodę w dziale drzeworytu na II Konkursie im. Henryka Grohmana. W 1918 został docentem grafiki i rysunku na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1922 objął katedrę grafiki w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W 1928 roku, na olimpijskim konkursie sztuki i literatury w Amsterdamie, uzyskał brązowy medal za cykl akwarel: Łucznik II (stojący), Łucznik II (klęczący), Jeleń świętego Huberta i Diana. Współzałożyciel ugrupowań: Stowarzyszenie Artystów Polskich „Rytm” (1922), Stowarzyszenie Artystów Grafików „Ryt” (1925) oraz Instytut Propagandy Sztuki. W okresie międzywojennym jego prace publikowała między innymi wydawana w Poznaniu „Tęcza”. Najbardziej charakterystycznym elementem jego stylu jest tzw. „grzebyk” Skoczylasa – zazębianie się czarnego z białym – który rytmizuje kompozycje. Jeden z największych zbiorów prac tego artysty znajduje się w Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce. Zgromadzono tam ponad 400 drzeworytów, akwarel, rysunków i dokumentów związanych z osobą twórcy.

Stanisław Budz – Lepsiok „Mróz” (Murzasichle 1858-1943 Poronin)- najsłynniejszy dudziarz podhalański i baca na hali Mała Łąka. Ikona kultury góralskiej. Jego muzyki słuchali nie tylko przygodni słuchacze, ale i znane postacie życia kulturalnego Polski międzywojennej, m.in. Jan Kasprowicz (napisał o nim wiersz pt. ,,Kobziarz Mróz”), Karol Szymanowski, czy etnomuzykolog Adolf Chybiński (uwiecznił Mroza mianem „wirtuoza piszczałki dwoistej” i nazwał ,,ostatnim dudziarzem”). Rzeczywiście był ostatnim, który grywał na tym instrumencie na weselach i „muzykach” do tańca. Ceniony również za grę na złóbcokach – starodawnych podhalańskich gęślach o wrzecionowatym kształcie. Mróz miał także swój udział w tworzeniu kultury narodowej, wyjeżdżając na koncerty do Warszawy, Lwowa, Berlina i Hamburga, a w 1925 r. wraz z kapelą Bartusia Obrochty na Wystawę Światową do Paryża. Był również współzałożycielem Oddziału Związku Podhalan w Poroninie. W 1937 r. grał na pogrzebie Karola Szymanowskiego w Krakowie na Skałce. Wiele jego zdjęć znajduje się w zakopiańskiej willi kompozytora - „Atmie”. Jego oryginalny typ urody góralskiej często był portretowany przez artystów malarzy i często fotografowany. Płaskorzeźba z wizerunkiem charakterystycznej twarzy dudziarza znajduje się na jego grobie w Poroninie.

 

 

Cena: 1 500,00 zł 1500.00
ilość szt.
do góry
Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper.pl