Maria Wędrowska Orłowska „Portret”, 1957 r.

Pastel na papierze, sygnowany i datowany p.d. „Maria Wędrowska Orłowska 1957”.

Wymiary w ramie: 116x86 cm (100x70 cm)

Maria Wędrowska Orłowska ( Warszawa 1902-1993) polska malarka, poetka. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. Studiowała w latach 1922-1927 w klasie malarza Tadeusza Pruszkowskiego (1888-1942) herbu Ogończyk. Tadeusz Pruszkowski po powrocie do Polski ze studiów malarskich i podróży założył w 1911 roku ugrupowanie plastyczne Młoda Sztuka, które zakładało zaangażowanie się w walkę o odzyskanie niepodległości. Wszyscy członkowie ugrupowania wstąpili 5 sierpnia 1915 roku w szeregi Legionów Polskich. Od roku 1918 pracował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie ucząc malarstwa i rysunku. Od 1923 roku plenery malarskie dla swoich studentów Tadeusz Pruszkowski organizował w Kazimierzu Dolnym. Maria Wędrowska uczestniczyła w tych wyjazdach plenerowych. Jeszcze w trakcie studiów poznała rotmistrza Stefana Orłowskiego, który rozpoczynał swoją karierę wojskową w 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich Władysława Beliny-Prażmowskiego, podobnie jak jej profesor. Zgodziła się wyjść za niego za mąż pod warunkiem możliwości uczestnictwa w kazimierskich plenerach i kontynuacji studiów. W roku 1933 Maria Wędrowska miała w Białymstoku wystawę indywidualną swoich prac malarskich. Odbyła podróże do Włoch i Austrii. Tworzyła malarstwo sztalugowe o tematyce religijnej, portrety oraz witraże. W latach 1945–1947 była nauczycielką rysunku w liceum ogólnokształcącym w Ożarowie Mazowieckim. Malarka portretowała członków rodziny, znajomych i przyjaciół, malowała również nastrojowe krajobrazy oraz kompozycje kwiatowe. Wiele prac artystki zginęło wraz ze zniszczeniem pracowni w Warszawie w 1939 roku po wybuchu II wojny światowej i zdobyciu przez Niemców stolicy.