Maria Schayer-Górska “Maki i bławatki” 1936 r.

Olej na płótnie, sygnowany i datowany l.d. “Schayer-Górska 1936”, na rewersie nalepka wystawowa z opisem i numerem 24 

Wymiary w ramie: 62x74 cm (48x60 cm)

Maria Schayer-Górska (Lwów 1876 - 1944 Warszawa) – polska malarka. Maria Schayer-Górska była córką lwowskiego kupca i działacza społecznego Juliana Schayera, jej brat Lilian również był malarzem. Była osobą niesłyszącą. W latach 1884–1891 pobierała nauki w Zakładzie Głuchoniemych we Lwowie. W latach 1888–1889 i 1891–1894 studiowała malarstwo, rysunek i zdobnictwo we lwowskiej Szkole Przemysłowej pod kierunkiem Władysława Kłapkowskiego i Tadeusza Rybkowskiego. W 1894 roku otrzymała nagrodę za swoją pracę – malowany stolik, na wystawie na lwowskiej Powszechnej Wystawie Krajowej. W latach 1895–1898 pobierała nauki malarstwa w pracowniach Marcelego Harasimowicza i Aleksandra Augustynowicza. W 1900 wyjechała do Paryża, gdzie przez trzy kolejne lata uczęszczała na studia malarskie w paryskiej Académie de la Grande Chaumière. Z tego okresu pochodzą jej prace: pastele Japonka, Podlotek czytający, Dziewczyna z chryzantemami – wszystkie w 1902 roku zostały wysłane na wystawę Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych we Lwowie. Ponadto podczas paryskich studiów Maria Schayer-Górska namalowała kopię obrazu Leonarda da Vinci La Belle Ferronière a w latach 1903–1904 pastel Holenderka oraz kompozycje figuralne i pejzaże. W 1904 roku Maria Schayer-Górska powróciła do Lwowa, gdzie udzielała lekcji rysunki i malarstwa. W 1909 roku wyszła za mąż za Wacława Światopełk-Gorskiego i przeprowadziła się do Warszawy. Po I wojnie światowej Górska pracowała jako nauczycielka rysunku w warszawskim Instytucie Głuchoniemych. Do 1944 roku mieszkała w Warszawie; prawdopodobnie zginęła podczas powstania warszawskiego. W latach 1925–1939 była członkiem rzeczywistym TZSP. Od 1905 do 1908 oraz w 1910 roku Maria Schayer-Górska wystawiała swoje prace w lwowskiej TPSP. Ponadto w 1907 roku wystawiała swoje prace powstałe w okresie paryskim i w Normandii. W 1917 roku na lwowskiej wystawie został sprzedany jej obraz pt. Paryż ofiarowany przez artystkę jako dar. Po I wojnie światowej, wystawiała swoje prace głównie w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Wraz z Marylą Szczytt-Lednicką jest współautorką projektu grobowca rodziny Lednickich na warszawskich Powązkach powstałego w 1925 roku. W 1933 uczestniczyła w wystawie zbiorowej prac artystów głuchoniemych zorganizowanej z okazji 50-lecia istnienia Towarzystwa Głuchoniemych „Opatrzność”. Do najlepszych jej prac zalicza się obraz pt. Kobieta idąca wystawiany na wystawie w lwowskiej TPSP w 1908 roku oraz obraz Przerwana modlitwa z 1916 wystawiany w TZSP. Jej obrazy Park w nocy (1904), Popiersie dziewczynki (1907) znajdują się w Muzeum Narodowym w Krakowie; obraz Żaglówki i łodzie na rzece (olej, 1904) znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie.

Dostępne: Warszawa