Kris, Indonezja, Bali, XIX w.

Żelazo kute, nikiel, drewno egzotyczne, mosiądz, kamienie ozdobne.

Długość w pochwie 57 cm, sztylet 47 cm. 

Krisy to narodowa broń Indonezji. Dziś już utraciły funkcje bojowe, ale nadal pozostają oznaką statusu, uzupełnieniem ceremonialnego stroju, uważa się je także za talizman. Wierzy się, że siedliskiem magicznych mocy jest głownia, a dokładnie jasny wzór (pamor) zawierający nikiel, widoczny na jej ciemnym tle.

Proces kucia krisa (w dawnych czasach otaczany tajemnicą zawodową) polega na wielokrotnym skuwaniu czystego żelaza ze stopem żelaza i niklu. Sztabę skutą z tych dwóch materiałów wielokrotnie składa się wpół i rozkuwa do pierwotnej długości. Inna ważna technika polega na spiralnym skręcaniu sztaby. W rezultacie powstaje na głowni zaplanowany wzór (pamor), który tworzy słoje, linie, formy geometryczne i figuralne – uważane za symboliczne. Wzór ten przypomina nieco stal damasceńską, na powierzchni której również są widoczne układy jasnych linii. Oprócz wzoru pamor określona jest także forma głowni, obejmująca liczbę wygięć (lub ich brak), zadziory, żeberka, zagłębienia. Głownie faliste wymagają dodatkowego procesu: rozhartowania fragment po fragmencie i nadania danemu odcinkowi wygiętego kształtu. Głownie takie są znacznie rzadsze od prostych, przez co bardziej pożądane przez kolekcjonerów.

Wierzenia w moc krisów wywodzą się z animizmu, ale trwają wciąż, mimo że Indonezja to kraj od około pół tysiąca lat islamski. Choć w ostatnim wieku popularność białej broni bardzo zmalała, a fach miecznika prawie zanikł, to państwo indonezyjskie, niepodległe od 1945 r., otacza sztukę wykuwania krisów opieką, doceniając w niej narodowe dziedzictwo kulturalne.