Kazimierz Stabrowski “Portret żony” 1907 r.

Węgiel, pastel na papierze, sygn. i dat. p.d.: “K. Stabrowski 1907”.

Wymiary w ramie: 68x49 cm (41 x 23 cm)

Kazimierz Stabrowski (1869-1929) polski malarz, w latach 1904–1909 dyrektor Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. W latach 1880–1887 kształcił się w Szkole Realnej w Białymstoku, a następnie, w latach 1887–1897 studiował na Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu pod kierunkiem Pawła Czistiakowa, później (od 1895) w pracowni Ilji Riepina. W 1893 odbył podróż studyjną na Wschód, do Bejrutu i Palestyny, zwiedzając po drodze Odessę, Konstantynopol, Grecję i Egipt. Warsztat doskonalił jeszcze w Académie Julian w Paryżu (1897-1898). Po powrocie do Petersburga brał w dalszym ciągu aktywny udział w tamtejszym życiu artystycznym, wystawiał też m.in. w Paryżu (Wystawa światowa 1900), Monachium (1901), Wenecji (1903). W 1902 poślubił Julię Janiszewską, rzeźbiarkę, którą poznał na petersburskiej Akademii. Od tego roku został też członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. W 1903 osiadł w Warszawie, angażując się w działalność organizatorską i pedagogiczną. Wraz z Konradem Krzyżanowskim prowadził początkowo prywatną szkołę artystyczną, na bazie której udało się im reaktywować zamkniętą po Powstaniu styczniowym warszawską Szkoły Sztuk Pięknych. Jej otwarcie miało miejsce 19 marca 1904. Stabrowski został pierwszym dyrektorem Szkoły – funkcję tę pełnił do 1909. Malował kompozycje figuralne o motywach z baśni, legend i historii. Kompozycje symboliczne, fantastyczne, a nawet mistyczne (interesował się teozofią) łączył z dekoracyjnością i secesyjną stylizacją. Tworzył też pejzaże z podróży i portrety, zajmował się rzemiosłem artystycznym.

Dostępne: Warszawa