Janusz Bersz “Afrodyta i Ares”

Olej na płótnie, sygn. p.d. “J.BERSZ”.

Wymiary: 58x65 cm

Janusz Bersz (Poznań 1925 - 1985 Poznań) – polski malarz, ceramik, scenograf. W 1945 roku zapisał się na kursy malarskie w pracowni francuskiego klasycyzującego kubisty, prof. Jeana Souverbie w École nationale supérieure des beaux-arts w Paryżu. W latach 1947–1950 studiował malarstwo i architekturę wnętrz w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu w pracowni prof. Eustachego Wasilkowskiego. W latach 50. wykonywał zlecenia z zakresu konserwacji i odtwarzania polichromii w kościołach na Pomorzu i w Wielkopolsce. Debiutancką wystawę indywidualną pokazał w 1956 w Klubie ZPAP w Poznaniu. Ważnym wydarzeniem w jego biografii artystycznej było zetknięcie się po 1958 roku z twórczością wybitnego malarza Piotra Potworowskiego. Był jednym z pierwszych uczestników Międzynarodowych Plenerów Koszalińskich oraz Spotkań Plastyków i Naukowców w Osiekach (1963, 1964). W 1962 i 1966 miał wystawy w Warszawie w Galerii Sztuki Nowoczesnej oraz Galerii Współczesnej. W 1965 prezentował swoje obrazy na „Exposition de Noël” – wystawie młodych twórców z kilku kontynentów w La Galerie Alice Pauli w Lozannie w Szwajcarii, a także w Lubece i w Kolonii w Niemczech podczas Wystawy Sztuki Polskiej oraz w 1968 roku na wystawie indywidualnej w Karlstadzie w Szwecji w galerii Modern Nordisk Konst. Lata 1956–1969 były najbardziej aktywnym okresem działalności Bersza, jako malarza. Na przełomie lat 50. i 60. zdobył pozycję jednego z czołowych przedstawicieli tzw. abstrakcji aluzyjnej. Uprawiał malarstwo sztalugowe, akwarelę i gwasz. Jego wczesne prace odznaczały się spontanicznością wyrazu i sensualizmem, krytyka nazywała go „lirycznym poetą informelu”. Nie utożsamiał się z żadnym kierunkiem, nie uprawiał sztuki programowej, tworzył instynktownie pod wpływem własnych reakcji psychicznych. Odporny na mody malarskie, pozostawał w kręgu oddziaływania mistrzów: Pabla Picassa, Henri Matisse’a czy Piotra Potworowskiego. W latach 60. liryzm ustępował w jego twórczości ciemniejszej palecie emocjonalno–kolorystycznej, a w abstrakcyjnej formie malarskiej pojawiły się wyraziste elementy ekspresyjne. W latach 70. odszedł od abstrakcji bezforemnej, zwracając się w stronę nadrealizmu i metafory. Być może pod wpływem realizacji teatralnych, bliższe stały mu się motywy figuratywne, mitologiczne i fantastyczne. W drugiej połowie lat 70. powrócił do malarstwa przedstawiającego. Pod koniec życia stworzył serię figuratywnych pasteli inspirowanych motywami sakralnymi.

Dostępne: Warszawa, po ustaleniu tel.