Jan Konopacki “Portret mężczyzny”, Rzym, 1883 r.

Akwarela na papierze, sygnowana, opisana i datowana p.d. “JKonopacki Roma 83”.

Wymiary w ramie: 66x56 cm (50x40 cm)

Jan Zdzisław Konopacki (Radom 1856 – 1894 Łowicz) malarz, ilustrator. Ukończył gimnazjum realne Warszawie. Od ok. 1872 uczył się rysunku i malarstwa w Klasie Rysunkowej w Warszawie, jednocześnie kształcił się w prywatnej pracowni Wojciecha Gersona. W latach 1875-78 studiował w akademii petersburskiej; otrzymał kilka srebrnych medali za studia i szkice kompozycyjne. Wystawiał obrazy w 1880 na Salonie paryskim. W Paryżu przyjaźnił się z Józefem Chełmońskim i Antonim Piotrowskim, których uprzednio poznał pracowni Gersona. W 1882 zapewne jesienią, przybył do Rzymu. We Włoszech spędził 10 miesięcy, malując krajobrazy i studia z natury. W 1883 brał udział w wystawie w Rzymie; eksponowany tam niewielki jego obraz zakupiła królowa Małgorzata, a artysta został jej przedstawiony. Następnie powrócił do kraju i otworzył pracownię w Warszawie. Pełen inicjatywy, szybko znalazł się w centrum środowiska artystycznego. W latach 1885-87 był kierownikiem artystycznym Tygodnika Ilustrowanego, ale w 1887, na skutek postępującej choroby umysłowej, zaprzestał tej działalności i wyjechał na leczenie za granicę. Rysował prawie do końca życia. Dzieła jego były wystawiane w TPSP w Krakowie 1875 i 1883, w TZSP w Warszawie w 1880-19 (oraz 1918 i 1936), a także na większości warszawskich wystaw w latach osiemdziesiątych, m. in. w Salonie Krywulta. W 1891 w Salonie Spółki Artystycznej w Warszawie urządzono wystawę ponad 200 prac Konopackiego, połączoną ze sprzedażą. Konopacki tworzył głównie dzieła o tematyce rodzajowej, sceny z życia codziennego, pejzaże, portrety. Utwory te, cieszące się uznaniem i chętnie nabywane, znane są obecnie niemal wyłącznie z katalogów wystaw i wzmianek z ówczesnej prasy. Był mężem Władysławy Piotrowskiej (bratanicy malarza Antoniego Piotrowskiego), ojcem malarki Zofii Konopackiej.

Dostępne: Warszawa