Jan Hrynkowski “Martwa natura”

Olej na kartonie, sygn. p.d. “J.hrynkowski”.

Wymiary w ramie: 41,5x55,5 cm (31,5x45,5 cm)

Jan Piotr Hrynkowski (Żelechów koło Lwowa 1891 -1971 Kraków) – polski malarz, grafik i scenograf. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych malarstwo pod kierunkiem Stanisława Dębickiego, Józefa Pankiewicza i Wojciecha Weissa oraz rzeźbę u Konstantego Laszczki, dyplom otrzymał w 1918. W 1914 zaciągnął się do 1 Brygady Legionów Polskich, został zaszeregowany do 4 kompanii 1 baonu 1 Pułku Piechoty, a następnie w 1 Pułku Artylerii. Po przejściu do rezerwy związał się z grupą krakowskich formistów, której był współzałożycielem. Do 1921 brał udział w większości ich wystaw. Od 1921 przez pięć lat przebywał w Paryżu, studiując u André Lhote’a. Po powrocie do Krakowa w 1926 wraz z Felicjanem Szczęsnym Kowarskim, Janem Wacławem Zawadowskim i Janem Rubczakiem był współtwórcą ugrupowania Jednoróg i jego prezesem przez cały czas istnienia ugrupowania (1925–1935). W czerwcu 1926, na wystawie w Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi prac członków tej Grupy pokazał dwie swoje prace: Auto(?)portret oraz Studium portretowe [kobiety czytającej gazetę. Od 1926 pracował też jako scenograf w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. W okresie okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej pełnił funkcję nieoficjalnego prezesa Związku Artystów Plastyków w Krakowie i był organizatorem Kawiarni Plastyków w Domu Plastyków. Zorganizował tam wraz ze Stefanem Zbigniewiczem jawny Teatr Lalkowy „Brzdąc”. Po 1945 był scenografem w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, a od 1955 do 1963 w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu. Projektował też scenografie dla Starego Teatru w Krakowie. Hrynkowski prezentował swoją twórczość m.in. na indywidualnych wystawach w 1946, 1948, 1960 oraz w 1966, kiedy to odbyła się jego wystawa monograficzna w warszawskiej Zachęcie. W listopadzie 2019 w Muzeum Narodowym w Krakowie otwarto dużą wystawę poświęconą Hrynkowskiemu: „Jan Hrynkowski. Opowieść artysty”, której kuratorem był Światosław Lenartowicz. Malarstwo Hrynkiewicza jest typowym przykładem stylistyki formistycznej; łączy w sobie kubizującą deformację, młodopolski dekoratywizm, ludowość i groteskę (np. Kuglarz uliczny, 1919). Z czasem zainteresowania formalne i realistyczny temat połączył z koloryzmem, co zaowocowało wypracowaniem własnego, indywidualnego stylu. Malował głównie pejzaże, a także martwe natury, akty, studia figuralne i portretowe. Stosował takie techniki, jak olej, gwasz, akwarela, tempera. Mniej znaną część dorobku artysty stanowią jego grafiki, plakaty, rzeźby i utwory literackie.

Dostępne: Warszawa