Ignacy Zelek “Portret żony”, 1928 r.

Pastel na papierze, sygnowana, opisana i datowana pd.: "Zelek Toruń 1928".

Wymiary w ramie: 60x48 cm (50x37 cm)

REZERWACJA MUZEALNA 

Ignacy Zelek (Turaszówka 1894 - 1961 Toruń) – w latach 1900-1905 uczęszczał do Szkoły Ludowej w Gorlicach. W latach 1906–1908 przebywał wraz z rodziną w Bustenarii na Nizinie Wołoskiej w Rumunii, w rejonie zagłębia naftowego. Będąc w Rumunii uczęszczał w latach 1906–1907 do niemieckiej szkoły Knaben und Madchen Volks Schule „Steaua Romana” w Bustenarii. Po powrocie w rodzinne strony uczył się w latach 1908-1911 w Cesarsko–Królewskiej Szkole Przemysłu Drzewnego w Kołomyi, gdzie był słuchaczem wydziału rzeźby. Następnie studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Konstantego Laszczki, gdzie od początku należał do wyróżniających się studentów. Tu uczył się przez siedem semestrów, z przerwą wojenną i odbywaniem służby wojskowej. Podczas I wojny światowej zgłosił się jako ochotnik do 2 Pułku Piechoty Legionów Polskich i służył w nim od 6 sierpnia 1914 do 15 marca 1917, awansując na plutonowego. Brał m.in. udział w walkach na froncie austriacko-rosyjskim. W 1916 przebywał w szpitalu w Pradze, gdyż w czasie działań wojennych został postrzelony w kolano. Podczas tego pobytu uczęszczał jako ekstern do pracowni rzeźby monumentalnej Josefa Václava Myslbeka w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Po powrocie do Krakowa kontynuował przerwaną naukę na ASP. W 1920 zdecydował się na wyjazd do Torunia, tu poznał zamieszkałego również od niedawna w Toruniu rzeźbiarza Wojciecha Aleksandra Durka pochodzącego z Małopolski. Wspólnie z nim założył wkrótce pracownie „Rzeźba” mieszczącą się przy ul. Sukienniczej 2+4. Obaj artyści na początku 1921 wstąpili do Konfraterni Artystów, którą założył Julian Fałat. Pracownia przy ul. Sukienniczej, prowadzona wspólnie z Wojciechem Durkiem, istniała do 1923. W latach 20. tworzył rodzinne portrety pastelowe. Od 1923 do 1935 Zelek posiadał pracownię przy ul. Reja 6. Durek natomiast pozostał w Toruniu do czerwca 1925, jednakże artyści aż do śmierci utrzymywali kontakty zarówno zawodowe jak i przyjacielskie. W 1935 przeprowadził się na ul. Mickiewicza 109, gdzie otworzył dwie pracownie. Większość jego prac rzeźbiarskich została zniszczona w czasie II wojny światowej. Po wojnie pracował przeważnie na zlecenia kościelne, głównie na Wybrzeżu.

Dostępne: Warszawa