Gustave Flasschoen “Scena w kawiarni nad Sekwaną”

Gwasz, akwarela na papierze, sygn. p.d. “G.Flasschoen”.

Wymiary w ramie: 45x55 cm (30x40 cm)

Gustave Flasschoen (Sint-Jans-Molenbeek 1868 - 1940 Bruksela) był belgijskim malarzem, akwarelistą, rysownikiem, ilustratorem i grafikiem, specjalizującym się w pejzażach i scenach rodzajowych. Studiował od 1887 do 1890 w Akademii Sztuk Pięknych w Molenbeek (Bruksela) u François Stroobanta oraz w Académie de Dessin et de Peinture w Sint-Jans-Molenbeek u tego samego nauczyciela. Brał także lekcje u Van Dycka, malarza w Schaerbeek. Oprócz scen rodzajowych Gustave Flasschoen malował także poruszające sceny wiejskie i fragmenty natury. Zaczynał jako projektant plakatów artystycznych i książek. Kiedy w 1909 roku w nowym nadmorskim kurorcie Knokke założono „Compagnie du Zoute”, zlecono mu zaprojektowanie plakatu. Jego najsłynniejszym plakatem stała się pastelowa „Kobieta”, przedstawiająca kobietę ubraną w typowy strój Belle Époque, z powiewającą zieloną chustą, siedzącą na szczycie wydmy. Plakat został przekształcony w litografie i pocztówki - wydrukowano 250 000 egzemplarzy. Przed I wojną światową Flasschoen odbywał podróże po Europie do Rosji, a w latach 1912–1914 do Argentyny. Był ilustratorem m.in. dla „La Dernière Heure” i brukselskiej gazety „Le Petit Bleu” oraz dla popularnych magazynów „L'Illustration”, „Le Globe Illustré” i „Pourquoi pas?”. Zilustrował kilka książek, takich jak „Légendes des Ardennes” (Hubert Stienert, 1928-1929) i „Les légendes de Bruxelles et du Brabant/Vieilles Hostelleries et voyageurs à Bruxelles au temps passé” (Auguste Vierset i Georges Desmarez, 1930) . Kiedy ilustracje książkowe coraz częściej zastępowane były fotografiami, zaczął całkowicie poświęcać się malarstwu. Jego twórczość malarska składała się wówczas głównie z pejzaży, widoków miejskich, scen rybackich, scen z Afryki Północnej z szarżującymi końmi i jeźdźcami, a także scen humorystycznych. Wykonywał także plakaty i ilustracje do książek, m.in. do „A la boule plate. Mœurs bruxelloises” George’a Garnira (Curtio) czy do „Baedeker de physiologie bruxelloise à l'usage des étrangers” (oba wspólnie z A. Lynenem).

Dostępne: Warszawa