Franciszek Starowieyski “Rozwijanie Pana Thoneta”

Rysunek z 1965 r, rytowany przez Eugeniusza Geta Stankiewicza w 2002 roku, miedzioryt Towarzyski dla Muzeum w Oszmianie, sygnowany ołówkiem przez obu artystów l.ś “Fr. Starowieyski 1666”, p.śr. “Get2002”.

Wymiary w ramie: 47x35 cm (32x21 cm)

Franciszek Andrzej Bobola Starowieyski, ps. Jan Byk (Bratkówka 1930 - 2009 Warszawa) – polski grafik, malarz, rysownik i scenograf. Pochodził z rodziny szlacheckiej, pieczętującej się herbem Biberstein. W latach 1949–1952 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Wojciecha Weissa i Adama Marczyńskiego, a następnie w ASP w Warszawie u Michała Byliny, gdzie uzyskał dyplom w 1955. Popularność zyskał w latach 60. XX wieku serią plakatów teatralnych i filmowych. Zajmował się malarstwem, plakatem, grafiką użytkową, scenografią teatralną i telewizyjną. Był twórcą tzw. teatru rysowania. Jego malarstwo cechowały fascynacja ciałem kobiecym o rubensowskich kształtach, zmysłowością oraz refleksja nad przemijaniem i śmiercią. Wielokrotnie wystawiał w galeriach i muzeach w Polsce oraz Austrii, Belgii, Francji, Holandii, w Kanadzie, Szwajcarii, USA, we Włoszech i in. Był laureatem wielu nagród, m.in.: Grand Prix na Biennale Sztuki Współczesnej w Saô Paulo (1973), Grand Prix za plakat filmowy na festiwalu w Cannes (1974), Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu w Paryżu (1975), Annual Key Award gazety Hollywood Reporter (1975–1976), nagrody na Międzynarodowym Biennale Plakatu w Warszawie i na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago (1979–1982). W swoich „teatrach rysowania” łączył obydwie sztuki w jedną, „spektakl sztuk wszelakich”, zjawisko medialne, w których taką samą wartością artystyczną jest sam akt tworzenia, jego elementy widowiskowe i – dzięki erudycji autora – literackie, jak i samo dzieło w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. W obrazach Starowieyskiego świat realny łączył się z tworami jego wręcz „niepohamowanej” wyobraźni, a jego twórczość ostentacyjnie nawiązywała do starych XVII-wiecznych mistrzów i była przesycona groteską oraz humorem. Obraz Divina Polonia Rapta Per Europa Profana, co znaczy: „Boska Polska porwana przez świecką Europę” wystawiony w polskim przedstawicielstwie w Unii Europejskiej w Brukseli (1998) wywołał wiele kontrowersyjnych ocen. W 1994 otrzymał Nagrodę „Złotej Maski” za scenografię do komediodramatu Ubu Król czyli Polacy Krzysztofa Pendereckiego w Teatrze Wielkim w Łodzi, a w 2004 Nagrodę Ministra Kultury w dziedzinie sztuk plastycznych. W 2005 został odznaczony przez ministra kultury Waldemara Dąbrowskiego Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Eugeniusz Get-Stankiewicz właściwie Eugeniusz Józef Stankiewicz, (1942 - 2011 Wrocław) – polski artysta grafik i rzeźbiarz. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej (1961–1966) oraz w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu (1966–1972). W latach 1982–1985 prowadził pracownię grafiki warsztatowej na PWSSP, od 1998 był pracownikiem Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Zajmował się rysunkiem, grafiką warsztatową i użytkową, miedziorytnictwem, medalierstwem, malarstwem, plakatem.

Dostępne: Warszawa