Barbara Narębska-Dębska "Katedra w Chełmży", 1955 r.

Opis

Akwatinta na papierze, sygnowana i datowana "Barbara Narębska-Dębska 55". Wymiary w ramie: 71x61 cm (40x30 cm).

Proweniencja: wysposażenie Hotelu Bristol w Warszawie, z lat 1945-65.

Barbara Narębska-Dębska-Kozłowska (ur. 4 stycznia 1921 we Włocławku, zm. 16 maja 2000 w Aleksandrowie Kujawskim) – polska malarka, artystka plastyczka. Jej rodzicami byli architekt Stefan Narębski i Zofia z Olszakowskich. W 1928 rodzina Narębskich zamieszkała w Wilnie, tam ukończyła Gimnazjum Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Początkowo planowała studia na Wydziale Architektury na Politechnice Warszawskiej, ale ponieważ nie była pełnoletnia rozpoczęła naukę na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego. Po wybuchu II wojny światowej i wkroczeniu Armii Czerwonej, od grudnia 1939 kontynuowała naukę na Litewskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1941 uczelnia została zamknięta, a Barbara Narębska rozpoczęła pracę zarobkową jako roznosicielka gazet, kelnerka i pomoc kuchenna. Po aresztowaniu Stefana Narębskiego przez NKWD usiłowała interweniować, w wyniku czego sama została uwięziona w zakładzie karnym na Łukiszkach, a następnie w marcu 1945 wywieziona do sprawdzająco-filtracyjnego obozu NKWD nr. 0321 w Jełszance koło Saratowa. Zwolniona we wrześniu 1945 wyjechała do Wilna, a po uzyskaniu informacji o przesiedleniu bliskich do Torunia dołączyła do nich. Od listopada 1945 studiowała na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, ukończyła je broniąc pracy dyplomowej przygotowanej pod kierunkiem prof. Jerzego Hoppena w 1950. Wstąpiła wówczas do Związku Polskich Artystów Plastyków oraz rozpoczęła pracę artystyczną i działalność wystawienniczą, przez cały okres studiów pracowała w toruńskim oddziale Cepelii jako dekorator. Podczas studiów, w 1947 poślubiła oficera artylerii majora Stefana Dębskiego. W 1956 została kierownikiem Biura Wystaw Artystycznych i zajmowała to stanowisko do kwietnia 1961, gdy rozpoczęła pracę wykładowcy w Zakładzie Kształtowania Form Płaskich i Przestrzennych Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. W listopadzie tego samego roku zmarł Stefan Dębski, cztery lata później artystka związała się z wykładowcą UMK, plastykiem Józefem Kozłowskim. W 1968 uzyskała etat docenta i zajmowała go do przejścia w stan spoczynku w 1976, otrzymała wówczas medal pamiątkowy UMK i całkowicie poświęciła się twórczości malarskiej. W styczniu 1979 doznała masywnego wylewu krwi do mózgu, który trwale ograniczył jej sprawność ruchową, ale dzięki długotrwałej i intensywnej rehabilitacji powróciła do twórczości i życia intelektualnego.

Barbara Narębska-Dębska początkowo tworzyła akwaforty i grafiki przedstawiające pejzaże architektoniczne Torunia i innych miast Powiśla m.in. Kwidzyna, Chełmna, Brodnicy i Grudziądza. Podczas podróży do Bułgarii w 1953 stworzyła cykl akwafort, a dzięki odwiedzinom okolic Zielonej Góry teka rysunków i grafik przestawiającym Ziemię Lubuską. Z czasem stworzyła własny, zgeometryzowany styl odznaczający się syntezą przedstawianych widoków. Po rocznym pobycie stypendialnym w Paryżu w 1957 Barbara Narębska-Dębska zwróciła się ku barwnej akwatincie, której stosowanie opanowała do perfekcji. Za jej pomocą tworzyła widoki z Paryża i Londynu oraz serie przedstawiające wiejskie kościoły i cerkwie. Od połowy lat 60-tych XX wieku dążyła do abstrakcji geometrycznej, w której czynnikiem kształtowania kompozycji było światło.

 

Dostępne: Warszawa, po ustaleniu tel.

Cena: 1 200,00 zł 1200.00
ilość szt.

Dane techniczne

Typ obrazu Pejzaże
Wybierz autora Narębska-Dębska Barbara
Kraj pochodzenia Polska
Dostępność Na telefon
do góry
Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper.pl