Antoni Kurzawa “Siewca - W imię Boże", ok. 1896 r.

Rzeźba z brązu, sygnowana “A.Kurzawa” oraz znakiem odlewni “BR.ŁOPIEŃSCY WARSZAWA”. Podstawa z marmuru. 

Pierwowzór w gipsie był  eksponowany w hallu Zachęty, projekt powstał w latach 1892-94.

Rzeźba “Siewca - W imię Boże” jest rzadkością na rynku antykwarycznym.

Wymiary z podstawą: 39x13x11,5 cm

Literatura:

“Do najwybitniejszych dzieł Kurzawy, obok Mickiewicza, należy wspomniany wyżej Chłop - siewca, zwłaszcza jego ręka prawa. Nad tą ręką długo pracował. Wskutek skłonności artysty do symbolizowania idei, dzięki myślicielskiemu usposobieniu jego, ręka ta nabrała w jego oczach prawie mistycznego znaczenia; najwidoczniej pragnął ucieleśnić w niej mozół pracy ludowej. Ręki takiej nie powstydziłby się Michał Anioł."

Od romantyków do Kasprowicza : studya i szkice literackie, Wasilewski Zygmunt, 1954 r.

“Siewca takim bowiem mianem ochrzcił artysta swoją pracę - naturalnej wielkości chłop polski, w koszuli I boso, rzucający ziarno na rolę, jakiś niby reymontowski Boryna z całą jego gospodarską dostojnością i powagą.”

Wiedza i życie, Tom 25, 1958 r.

“,,Gipsów" nie pozwalał kupować statut Towarzystwa Zachęty do Sztuk Pięknych, a te, których artyści artyści „nie zdążyli" odebrać z wystawy TZSP, zaskoczeni przez śmierć lub chorobę, spotykał nie najlepszy los, czego przykładem może być zniszczenie stojących wcześniej w hallu gmachu Zachęty rzeźb Piotra Mularskiego Lirnik i Antoniego Kurzawy Siewca.”

Rzeźbiarze warszawscy XIX wieku, Maria Irena Kwiatkowska, PWN, 1995 r.

Antoni Kurzawa (Turza 1842 - 1898 Kraków) – polski rzeźbiarz. Pochodził z biednej chłopskiej rodziny, był synem Franciszki Kurzawa (w metryce podane jest nazwisko Kurzawianka) oraz, jak wynika z dokumentów Szkoły Sztuk Pięknych w Wiedniu, synem pasterza. Studia w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie umożliwił mu Mieczysław Weryha Darowski. W latach 1863–1869 studiował rzeźbę w pracowni Henryka Kossowskiego oraz rysunek pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza. W latach 1867–1868 pobierał nauki w Wiedniu. Następnie krótko przebywał we Lwowie, gdzie wyrzeźbił co najmniej cztery pomniki nagrobne z przeznaczeniem na cmentarz Łyczakowski. W 1874 zapisany ponownie do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie został w dniu 14 grudnia z niej usunięty za obrazę profesora Kossowskiego. W latach 1876–1877 uzupełniał studia w Paryżu. Jego rzeźby były pełne ekspresji i dynamizmu. Rzeźbił posągi religijne, o naturalistycznej formie, np. Chrystus i Magdalena z 1864,Walka Samsona z lwem z 1865, Pocałunek Judasza z 1867, popiersia portretowe, kompozycje figuralne, mitologiczne i symboliczne Wawel i Wisła z 1878, Geniusz zrywający pęta z 1874, rodzajowe: Oberek, Mazur, Polonez, Siewca z 1896. Autor niewykorzystanego projektu pomnika Adama Mickiewicza zgłoszonego na konkurs w Krakowie. Dziełem Kurzawy jest grupa rzeźbiarska Mickiewicz budzący geniusza poezji, której pierwowzór powstał w 1889. Praca została nadesłana w tym samym roku na doroczny konkurs Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Pewny zwycięstwa, załamał się po ogłoszeniu werdyktu jury, przyznającego mu III miejsce. Pierwszej nagrody nie przyznano. W styczniu 1890 dokonał desperackiego czynu – wtargnął na wystawę i roztrzaskał własną rzeźbę. Z czasem Antoni Kurzawa stał się symbolem tragicznych losów niedocenionych artystów. Słaby fizycznie, zniszczony chorobami, pod koniec życia za staraniem przyjaciół artystów znalazł się 12 czerwca 1897 w przytułku dla ubogich – Zakładzie im. Helclów w Krakowie, gdzie pół roku później zmarł. Pochowany został na cmentarzu Rakowickim (kwatera N, rząd wschodni). Na jego grobie stanęła staraniem Leona Wyczółkowskiego rzeźba autorstwa Kurzawy Geniusz zrywający pęta odkuta z piaskowca. Na dramacie życia Kurzawy, osnutych jest wiele wątków literatury Młodej Polski, takich jak nowela Henryka Sienkiewicza Lux in tenebris lucet. W cieniu dzieł Kurzawy tworzyli Stanisław Wyspiański, Maria Konopnicka.

Bracia Łopieńscy – istniejąca w Warszawie od 1862 roku rodzinna firma specjalizująca się w produkcji wyrobów z brązu, srebra i metali szlachetnych. Wyroby firmy Bracia Łopieńscy w okresie międzywojennym uznawane były za jedne z najlepszych na polskim rynku, czego potwierdzeniem były uzyskane nagrody na wystawach w kraju i za granicą, m.in. w 1894 we Lwowie, w 1929 w Poznaniu i w 1925 na Wystawie światowej w Paryżu. Ważną częścią działalności firmy było odlewnictwo rzeźb, medali i pomników. Projektantem wielu wyrobów firmy był malarz Jan Strzałecki, swoje dzieła odlewali tam także m.in. Xawery Dunikowski, Cyprian Godebski, Henryk Glicenstein, Stanisław Jackowski, Antoni Kurzawa, Konstanty Laszczka, Antoni Madeyski, Czesław Makowski, Ludwika Nitschowa, Andrzej Pruszyński, Jan Raszka, Pius Weloński i Edward Wittig. Po II wojnie światowej w zakładzie braci Łopieńskich odtwarzano m.in. zniszczone pomniki Warszawy.

Dostępne: Warszawa