Aniela Pawlikowska "Portret dżentelmena", 1952 r.

Kredka, węgiel na kartonie, sygn. i dat. ld.:"LPawlikowska / 23. VIII. 1952"

Wymiary w ramie: 68x52 cm

Aniela Pawlikowska z domu Wolska, ps. „Lela” (Lwów 1901 - Londyn 1980) – polska malarka, portrecistka i autorka ilustracji książkowych. Urodziła się w domu o bogatych tradycjach kulturalnych i naukowych. Jej matką była Maryla Wolska, poetka, córka Wandy Monné (po mężu Młodnickiej), muzy i narzeczonej Artura Grottgera, pisarki i tłumaczki, ojcem zaś – Wacław Wolski, inżynier, wynalazca, jeden z pionierów polskiego przemysłu naftowego, autor prac z dziedziny logiki matematycznej, poliglota. Aniela była najmłodsza z pięciorga rodzeństwa; jej siostrą była poetka Beata Obertyńska. Edukację otrzymała w domu. Jednym z jej nauczycieli był rysownik, filozof i psycholog Władysław Witwicki, uczeń ojca Maryli Wolskiej, malarza Karola Młodnickiego. Zdolności artystyczne Leli Wolskiej dostrzeżono wcześnie. Pierwszą wystawę miała w wieku lat dziewięciu. 54 jej prace plastyczne zostały wówczas przedstawione w lwowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Ponieważ jej domowa edukacja nie została zakończona egzaminem maturalnym, studia z historii sztuki u profesorów Bołoz-Antoniewicza i Władysława Podlachy na lwowskim Uniwersytecie Jana Kazimierza podjęła jako wolny słuchacz. Willa „Pod Jedlami” w Zakopanem 9 lutego 1924 r. wyszła za mąż za Michała Pawlikowskiego, pisarza i wydawcę, i zamieszkała w jego rodzinnym majątku Medyka pod Przemyślem. Mieli razem trzy córki i syna. Wiele czasu spędzała też w zakopiańskim Domu pod Jedlami, wybudowanym przez Jana Gwalberta Pawlikowskiego, ojca Michała, według projektu Stanisława Witkiewicza. Mając intensywne wsparcie męża kontynuowała studia malarskie – także jako wolny słuchacz – w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Wojciecha Weissa i Kazimierza Sichulskiego.

W latach 30. XX w. brała udział w wielu wystawach we Lwowie, Krakowie, Warszawie i Zakopanem, a także w Lipsku, Rzyme, Florencji i Turynie. W pierwszych dniach II wojny światowej wywiozła z Medyki swoich czworo dzieci do Lwowa i zamieszkała u siostry w willi Wolskich, na tzw. Zaświeciu. W maju 1940 r., już po pierwszej fali wywózek Polaków ze Lwowa na Syberię, udało się jej uzyskać pozwolenie na wyjazd wraz dziećmi do Generalnego Gubernatorstwa. Znalazła przystań w Goszycach, we dworze swojej krewnej Zofii z Zawiszów Kernowej. Stamtąd w kwietniu 1942 r., dzięki staraniom męża, który w tym czasie przebywał w Rzymie, wyjechała z dziećmi do Włoch. Tam zarabiała na utrzymanie rodziny malując portrety włoskich arystokratów i przebywających we Włoszech dyplomatów. Także w Londynie, dokąd wraz z mężem i dziećmi wyjechała pod koniec 1946 r., malowanie przez nią portretów na zamówienie było podstawą bytu rodziny.

W latach 50. stała się jedną z najpopularniejszych portrecistek Wielkiej Brytanii. W 1955 r. w londyńskiej Parsons Gallery odbyła się jej wielka indywidualna wystawa, która stała się dużym wydarzeniem kulturalnym nie tylko wśród brytyjskiej Polonii. Pracę kontynuowała do końca życia mimo utraty wzroku w jednym oku. Od 1962 r. co roku odwiedzała Polskę na kilka miesięcy, zatrzymując się w zakopiańskiej willi Pawlikowskich, Domu „Pod Jedlami”.