Aleksander Augustynowicz “Wiejska chata”

Akwarela na papierze, sygn. p.d.: „Augustynowicz”.

Wymiary w ramie: 48x59 cm (29x40 cm)

Aleksander Augustynowicz (Iskrzynia 1865 - 1944 Warszawa) – polski malarz, portrecista i pejzażysta. Uczęszczał do gimnazjum w Rzeszowie; następnie w latach 1883–1886 studiował kierunkiem Feliksa Szynalewskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Ukończywszy studia w Krakowie, pojechał kontynuować edukację do Monachium, odbył też podróże artystyczne do Włoch i na Węgry. Od 1890 mieszkał we Lwowie, gdzie rozpoczął działalność artystyczną. Po wybuchu I wojny światowej przeniósł się do Zakopanego, gdzie mieszkał od 1914 do 1921. Następnie wyjechał na stałe do Poznania, gdzie już w czasie wojny światowej wystawiał prace w Stowarzyszeniu Artystów. W 1925 został członkiem Komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie; w tym samym roku otrzymał najwyższe odznaczenie honorowe za całokształt twórczości. W 1936 odbył w Poznaniu jubileusz pięćdziesięciolecia działalności artystycznej, którego częścią była wielka wystawa retrospektywna jego dzieł. 11 listopada 1937 „za zasługi na polu sztuki” został odznaczony przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Po wybuchu II wojny światowej przeniósł się do Warszawy, gdzie zginął podczas powstania warszawskiego. Malował kompozycje figuralne, a przede wszystkim portrety; w Poznaniu sportretował m.in. Wojciecha Trąmpczyńskiego, Ignacego Mościckiego, Witolda Celichowskiego; tam też powstała większość jego akwarel. Akwarele dominowały w późniejszym okresie jego działalności, w szczególności na tematy związane z krajobrazem i folklorem polskim. Malarstwo Augustynowicza cieszyło się dużą popularnością, jego prace znajdują się w wielu muzeach polskich i zbiorach prywatnych. Muzeum Narodowe w Poznaniu ma w swych zbiorach 14 obrazów olejnych i akwarel, a w tym autoportret w stroju mandaryna.

Dostępne: Warszawa